ماهنامه موج عصر
پیاپی 56 (مهر 1402)

نقش قدرت ملی در تامین امنیت ملی و تحقق آرمانها و اهداف ملی و نیز هویت ملی بر هیچکس پوشیده نیست. برهمین اساس دولتها در هر کشوری، تلاش میکنند قدرت ملی را افزایش داده تا در پرتو آن بتوانند تهدیدات را خنثی کرده، ارزشهای حیاتی خود را حفظ نموده و اهداف منافع ملی را تحقق بخشند. سوال اصلی این است که هنرهای نمایشی تا چه اندازه در انعکاس و بیان قدرت ملی و هویت ملی می تواند نقش ایفا نماید؟ آیا نقش هنرهای نمایشی در تولید قدرت ملی و بیان ویژگی های آن یک نقش اصلی است یا فرعی؟ در این مقاله سعی شده بر اساس نظریه های موجود، ضمن تشریح مقوله های هنرهای نمایشی بویژه تیاتر و قدرت ملی، رابطه بین این دو تبیین گردد. اگر قدرت ملی یک متغیر وابسته باشد و هنرهای نمایشی به عنوان یک متغیر مستقل، وجود یا عدم آن در هرکشور و در بخش ها و مولفه های اصلی تولید قدرت ملی، چه تاثیری در افزایش یا کاهش قدرت ملی دارد؟ توجه به نقش و رابطه بین هنرهای نمایشی و قدرت ملی، برای کشوری که در معرض تهدیدات جدی قدرتهای بزرگ استکباری و سلطهگر قرار دارد ازاهمیت بسیار بالایی برای امور سیاستگذاری، تعیین راهبردها و برنامه ریزی های فرهنگی برخوردار است. فهم این موضوع کمک میکند تا مسیولان جمهوری اسلامی در سطوح مختلف برای افزایش قدرت ملی و نشان دادن قدرت ملی، بر روی عناصر اصلی تولید قدرت ملی تمرکز بیشتری پیدا کنند

نخستین مفهومی که در نزد حکیمان در مورد انسان به کاربرده شد، این بود که: آدمی چگونه و چه هنگام احساس رضایت خواهد داشت؟ و کشمش و آشوب درونی اش کاهش مییابد و احساس آسودگی پیدا میکند؟ موضوع سعادت، از مهمترین پرسشهایی است که اندیشه فلاسفهی یونان باستان را به خود برانگیخته بود، و در آن دسته از سخنان اولیه افلاطون که احتمالا نمایانگر افکار سقراط هستند، به کنکاش مسایل اخلاقی میپردازد تا بتواند در حد لازم، تعریفی از چیستی فضیلت، زندگی سعادتمندانه و تناسب میان فضیلت)یا فضایل(وچگونگی رسیدن به سعادت انجام شود. در این مقاله، بر اساس اصل سعادتباوری سعی شده است تا آرای سقراط درباره نسبت میان فضیلت و سعادت بیان شود و دفاعی از آنچه معروف است ارایه گردد. » اصل حاکمیت فضیلت « به اگر الطافی باشد که بتوان آن را هدیهای از جانب خدایان به آدمیان دانست، منطقی است که سعادت را همان موهبت الهی بدانیم. در میان تمام مسایل انسانی، سعادت بیشترین شایستگی موهبت الهی را داراست، زیرا سعادت بهترین است. از دیر زمان تا کنون، موضوع سعادت از بنیادی ترین مسایل اخلاقی و فلسفهی اخلاق بوده و مورد نظر اندیشمندان و مکاتب گوناگون اخلاقی بوده است. فارابی آن را به دو شکل حقیقی و غیر حقیقی تقسیم میکند و در نگرش او سعادت حقیقی امری بسیط نیست، بلکه مفهوم مرکب است و بهترین لذت، نهایت نیکی، خیر غایت تام است و لذت آن از نوع لذت عقلانی و بلند مدت است. اراده به معنای اختیار، قوه ناطقه نظری و فطرت مشترک شرط لازم سعادت هستند،البته نه شرط کافی و دستیابی به سعادت نیاز به برنامهریزی دارد و سعادت حقیقی امری است که مصادیقش گوناگون است و مرتبه متعالی آن قرب وجودی پروردگار است و همین امر اخیر موید تاثیر فارابی از متون دینی میباشد.